პატარა, არც ისე ნამდვილი ლეგენდა ნარიყალაზე...

ადრე, თურმე, ნარიყლას ციხის ადგილას კუნძული იყო. მას მდინარე მტკვარი გარს ერტყა და გაზაფხულზე მარტო ეს ადგილი გადაურჩებოდა ხოლმე დატბორვას!

ოთხი მგზავრი მიცურავდა გაზაფხულზე ჩერეზ მტკვარი: კენტავრი, ციკლოპი, ადამიანი და ზევსი. მათ იმედი გადაეწურათ, რომ ოდესმე ხმელეთს მიაგნებდნენ და გადაწყვიტეს გაყოფილიყვნენ. ზევსმა დასავლეთით გასცურა, ციკლოპმა აღმოსავლეთით, კენტავრმა ჩრდილოეთით, ადამიანმა კი სამხრეთით. თუ ვინმე მიწას ნახავდა, სხვებსაც წარიყვანდა და იქ დაისვენებდნენ! მოულოდნელად საშიში შტორმი ატყდა, მდინარე ზღვასავით ღელავდა... ტალღები საშინლად ბორგავდნენ და ცამდე იტყორცნებოდნენ! ადამიანიც სწორედ ამ მორევში მოხვდა, გადარჩენის იმედი აღარ ჰქონდა...
მეორე დილით ზევსს, ციკლოპს და კენტავრს, დათქმულ ადგილას რომ შეიკრიბნენ, გაუკვირდათ, ადამიანი რომ არ მოვიდა. თავიდან იფიქრეს, "გადაგვაგდოო", მაგრამ მერე გადაწყვიტეს, სამხრეთით გაეცურათ და ენახათ, რა ბედი ეწია მოძმეს.
ბევრი იცურეს, ძალიან ბევრი და კუნძულს მოჰკრეს თვალი. ნაპირს რომ მიუახლოვდნენ, იქ უგონოდ მიგდებული ადამიანი დაინახეს. მოასულიერეს. ახალი კუნძული ძალიან მოეწონათ და დაარქვეს ნარიყალა. ჯერ კეციადზეს არქმევდნენ (კენტავრი, ციკლოპი, ადამიანი, ზევსი), მაგრამ სახელებს ინიციალები ამჯობინეს და გამოვიდა ნარიყალა (ნაღტარი, რინდგუმი, ყამუზარდი, ლაფოცი. ნაღტარი ციკლოპს ერქვა, რინდგუმი ზევსის ნიკი იყო სკაიპში, ყამუზარდი კენტავრს ერქვა და ლაფოცი, ანუ მოფერებით ღლაფოცი – ადამიანს).
ნუ, მერე იქ ციხე აშენდა და ა.შ. და ა.შ. და ა.შ.შ...